September 2011 overleed Johan Meijerink, een oeuvre achterlatend dat mooi en gesloten is. Het boek Johan Meijerink, onder redactie van Willie Stehouwer en met vormgeving van Rick Vermeulen, laat in bijna chronologische volgorde de ontwikkeling van het werk van de kunstenaar zien. Het 159 bladzijdes tellende boek bevat veel foto's en drie tekstbijdrages. Het voorwoord is geschreven door Olphaert den Otter, collegakunstenaar die in hetzelfde ateliergebouw werkte als Johan. Kunsthistoricus Jan van Adrichem geeft in zijn tekst een toelichting op de aankoop van drie werken voor Museum Boijmans Van Beuningen in de tijd dat hij stadsconservator was. Kunstcriticus Frits de Coninck analyseert op uitgebreide wijze het hele oeuvre en legt verbanden met eventuele invloeden op het werk.

Johan was een man van weinig woorden, zo ook in zijn werk waar de balans eerder werd bereikt vanuit weglaten, dan vanuit toevoegen. Het merendeel van de beelden, in lood of brons, beweegt zich tussen abstract en figuratief. Je zou de werken contemplatief kunnen noemen, tegelijkertijd leggen de vaak humoristische titels een relatie met de wereld waarin we leven.

Veel van de foto's in het boek zijn door Johan zelf gemaakt. Foto's van kunstwerken worden afgewisseld met foto's gemaakt tijdens reizen. Ze lijken een verwijzing te geven naar inspiratiebronnen, zoals de foto's uit Indonesie - het land waar Johan geboren is en tien jaar gewoond heeft - of uit Rome, waar hij een jaar verbleef.

Duidelijk laat het boek zien dat Johan Meijerink in zijn autonome beelden met eigen identiteit, zocht naar het ideaal van de schoonheid. De beelden spreken voor zichzelf, het zwijgen kan alleen door het beeld verbeterd worden.